Artikelen

Jakob van Wielink, coach en partner van de School voor Transitie, heeft goed nieuws en slecht nieuws. Het slechte nieuws: we hebben met z’n allen een probleem. Het goede nieuws: met elkaar kunnen we het ook oplossen.

De moeder van Jakob van Wielink is ‘koninklijk’ gestorven. Marijke stond op de dag van haar dood op, kleedde zich aan, deed haar sieraden om en ging op bed zitten om uit te rusten van de inspanning. Toen stopte haar hart met kloppen. Ze was 75 jaar. ‘De pijn van haar gemis is overweldigend, maar er is ook dankbaarheid.’

Column in bijzonder katern Wat brengt de toekomst

In de voortdurende dans van het bestaan, waarin wij als mensen meebewegen, is er een eeuwige vraag die ons drijft: waar zijn we echt van afhankelijk? Terwijl we proberen grip te krijgen op onze omgeving, ons leven, en de eindeloze stroom van veranderingen, komen we uiteindelijk tot het besef dat het antwoord veel dieper gaat dan alleen de materiële wereld.

De meeste leiders hebben van zichzelf de sterke overtuiging dat ze verbindend zijn, toegankelijk. De meeste onderzoeken laten wat anders zien. Te zeggen dat je deur altijd openstaat, maakt nog niet dat je medewerkers dit zo ervaren. Je zult eropuit moeten trekken, steeds weer. En die ene vraag vanaf de top gaan stellen, opdat anderen haar ook gaan stellen: wat doe ik dat eraan bijdraagt dat jij je veilig voelt bij mij, en in dit team? En wat doet er afbreuk aan?’. Dat is waar het begint. En eindigt.

Belichaamde moraliteit: mensen doen niet wat je ze vertelt te doen, maar wat ze jou zien doen.

Volwassen worden betekent zowel het ouderlijk huis verlaten, als thuiskomen bij jezelf. Bij wie je in je volwassenwording mag worden en zijn. Volwassen worden is een nieuwe stap in je leven zetten. Daarmee laat je iets achter: er gaat iets verloren, meestal zonder dat je dat meteen merkt. Hoe de verdere toekomst eruitziet, is ook niet meteen duidelijk. Volwassen worden is dan ook een transitie.

Ooit zat Van Wielink in een groepsgesprek met een vrouw wier vader op jonge leeftijd was overleden. Ze merkte dat ze vastliep, dat ze cynisch was geworden. “Maar om nou alles op te hangen aan wat er vroeger is gebeurd”, zei ze. De deelnemers kregen een schrijfopdracht. Zij schreef een brief aan haar vader en kwam terug in de kring met tranen over haar wangen. Van Wielink: “Ze zei: ‘Ik wist oprecht niet dat het overlijden van mijn vader zoveel impact had op mijn leven en op wie ik nu ben. Ik voel voor het eerst in mijn hele lijf hoezeer ik hem mis.’ Dit was een begin van loslaten.”

Die Geschichte eines Klienten oder einer Klientin kann Ihre eigene in unerwarteten Momenten berühren – wir sprechen von Auslösern – und damit Ihre Wunden. Keine einfache Tatsache. Jeder Auslöser ist eine Einladung, sich selbst zu beobachten, sich um die eigenen Wunden zu kümmern und sie zur Heilung zu bringen. Auf diese Weise verhindern Sie, dass alte Wunden und die damit verbundenen Emotionen Sie bei der Beratung Ihrer Klientinnen in Geiselhaft nehmen. Ihre Selbstfürsorge als Berater bzw. Beraterin ist also nicht nur auf Ihr eigenes Wohlbefinden konzentriert, sie ist gleichzeit…

Is er een grondplan in ons leven?

Het antwoord is volmondig ‘ja’. (lacht) En daarmee begint het gedoe. Die vraag doet mij denken aan een zin die mij al vanaf 1995 inspireert en dat is de openingszin van Jean Jacques Rousseau van zijn ‘Du Contract Social’: ‘De mens wordt vrij geboren en is alom geketend.’ Er is een natuurlijk, misschien wel oerverlangen, om te willen denken dat we als een tabula rasa, als een schone lei worden geboren. Maar alle wereldreligies en eigenlijk elke spirituele traditie, dwingen ons om te erkennen dat dit niet zo is. Ons menselijk leven zelf ook; we wil…

Er is veel aandacht voor toenemende mentale problemen bij jongeren. De eenzijdige focus op wat het onderwijs hiertegen kan doen, is een gemiste kans. Er gaat ook iets mis met de steun die ze thuis ervaren.

Wat als je redenaties niet langer verzachten, je denken niet meer helpt, je leven in crisis is? Je bent alleen in de nacht, waar het angstzweet je uitbreekt. In het lijdensverhaal zien we dat Jezus niets verhult, schrijven Mirjam van der Vegt en Jakob van Wielink.