Artikelen

In een wereld die steeds verandert, is leiderschap belangrijk om organisaties en mensen te helpen op een duurzame manier succesvol te zijn. We zien een verlangen om dit succes niet ten koste van anderen te laten gaan, maar juist grotere groepen ervan te laten profiteren. Het is daarbij een uitdaging om een goede balans te vinden tussen stabiliteit en vernieuwing. Leiders moeten de belangrijkste waarden en doelen behouden, terwijl ze zich ook aanpassen aan nieuwe omstandigheden. Leiderschap is hier het vermogen om invloed uit te oefenen die impact en resultaat oplevert. Duurzaam leiderschap …

Jakob van Wielink and Leo Wilhelm explore the delicate dance between support and stretch in the coaching relationship, and outline how attachment theory may provide a useful lens for coaches to achieve this balance, in best service of their clients.

Verlies roept, veelal heftige, emotionele, cognitieve en lichamelijke reacties op. Het totaal van de reacties als gevolg van een verlies noemen we rouw. In een wereld die uitgedaagd wordt door het verlies van iemand met wie, of iets waarmee een betekenisvolle relatie werd onderhouden, komt de vraag naar betekenis zelf ook onder druk te staan. En dan bevinden we ons ook meteen bij de vierde belangrijke dimensie die wordt opgeroepen of aangeraakt bij verlies: spiritualiteit. Spiritualiteit is je op een aardse manier verbinden met datgene wat groter is dan jezelf.

Als je je kind verliest, kom je terecht in een rollercoaster van emoties. Deze emoties zijn voor vaders niet altijd hetzelfde als voor moeders. Jakob van Wielink weet als coach en schrijver heel veel over verlies en rouw, met name bij mannen, bij vaders. ‘Jouw rouw is mogelijk heel anders dan die van je partner en dat is helemaal prima. 

Jakob van Wielink, coach en partner van de School voor Transitie, heeft goed nieuws en slecht nieuws. Het slechte nieuws: we hebben met z’n allen een probleem. Het goede nieuws: met elkaar kunnen we het ook oplossen.

De moeder van Jakob van Wielink is ‘koninklijk’ gestorven. Marijke stond op de dag van haar dood op, kleedde zich aan, deed haar sieraden om en ging op bed zitten om uit te rusten van de inspanning. Toen stopte haar hart met kloppen. Ze was 75 jaar. ‘De pijn van haar gemis is overweldigend, maar er is ook dankbaarheid.’

Column in bijzonder katern Wat brengt de toekomst

In de voortdurende dans van het bestaan, waarin wij als mensen meebewegen, is er een eeuwige vraag die ons drijft: waar zijn we echt van afhankelijk? Terwijl we proberen grip te krijgen op onze omgeving, ons leven, en de eindeloze stroom van veranderingen, komen we uiteindelijk tot het besef dat het antwoord veel dieper gaat dan alleen de materiële wereld.

De meeste leiders hebben van zichzelf de sterke overtuiging dat ze verbindend zijn, toegankelijk. De meeste onderzoeken laten wat anders zien. Te zeggen dat je deur altijd openstaat, maakt nog niet dat je medewerkers dit zo ervaren. Je zult eropuit moeten trekken, steeds weer. En die ene vraag vanaf de top gaan stellen, opdat anderen haar ook gaan stellen: wat doe ik dat eraan bijdraagt dat jij je veilig voelt bij mij, en in dit team? En wat doet er afbreuk aan?’. Dat is waar het begint. En eindigt.

Belichaamde moraliteit: mensen doen niet wat je ze vertelt te doen, maar wat ze jou zien doen.

Volwassen worden betekent zowel het ouderlijk huis verlaten, als thuiskomen bij jezelf. Bij wie je in je volwassenwording mag worden en zijn. Volwassen worden is een nieuwe stap in je leven zetten. Daarmee laat je iets achter: er gaat iets verloren, meestal zonder dat je dat meteen merkt. Hoe de verdere toekomst eruitziet, is ook niet meteen duidelijk. Volwassen worden is dan ook een transitie.

Ooit zat Van Wielink in een groepsgesprek met een vrouw wier vader op jonge leeftijd was overleden. Ze merkte dat ze vastliep, dat ze cynisch was geworden. “Maar om nou alles op te hangen aan wat er vroeger is gebeurd”, zei ze. De deelnemers kregen een schrijfopdracht. Zij schreef een brief aan haar vader en kwam terug in de kring met tranen over haar wangen. Van Wielink: “Ze zei: ‘Ik wist oprecht niet dat het overlijden van mijn vader zoveel impact had op mijn leven en op wie ik nu ben. Ik voel voor het eerst in mijn hele lijf hoezeer ik hem mis.’ Dit was een begin van loslaten.”